Kolacja u gepardow / Dinner by cheetahs

Wyspani na miekko przygotowujemy sniadanie razem z Niemcami i po nasze drogi sie rozchodza. My jeszcze fachmensko sprawdzamy cisnienie w kolach, ktore powinno byc sprawdzane co 400km i dopapowujemy jedno kolo (fachowcy pelna geba;) i w droge.
Najpierw po dojechaniu do B1 cofamy sie kilka kilometrow do wielkiej tamy Hardap i zalewu. Po uiszczeniu oplaty wjazdowej (40N$ od osoby) mozna sie udac samochodem na punkt widokowy, gdzie zastajemy robotnikow konczacych budowe restauracji i kampingu na tylach i stada nutri, pieskow preriowych lub innych tym podobnych. A swoja droga restauracja jak juz bedzie czyna warta odwiedzin ( w zaleznosci od menue, bo widok bedzie miala niezly).
Chwile za tama wpaday do Mariental dokaczyc zakupy, co okazuje sie super pomyslem, bo doslownie kilka metrow od B1 jest Spar, poki co najlepiej zaopatrzony sklep jaki widzielismy. A pozniej...a pozniej 300km pustki...kazdy samochod, kazda zmiana koloru traw, kazdy kamyk cieszy nas jako urozmaicenie krajobrazu. Ale trzymamy sie dzielnie. Jakos w polowie drogi krajobraz urozmaica imponujacy krater Brukkaros, ktorego widac juz z ponad 100km na tle tej wielkiej trawiastej pustki. Aby do niego dojechac trzeba zboczyc z trasy, a wspiecie sie na niego zajmuje jakies kilka godzin, wiec rezygnujemy i pedziemy prosto do Quiver Tree Rest Camp, gdzie zdajemy sie byc jedynymi goscmi. Bartek probuje sie wprosic na lunch, bo w recepcji cos niesamowicie pachnie, ale niestety wlascicielka jest sama i dzis nie gotuje, ale za to mozemy sie wproscic na karmienie gepartow popoludni. Mamy jeszcze chwile czasu, wiec wybieramy sie do pobliskiego (5km) placu zabaw gigantow, czyli Giant’s Play Ground, gdzie porozrzucane niczym klocki lego skaly ciagna sie po horyzont. Czyli cos pokroju ...w Boliwi, i rownie imponujace. Po powrocie zaczynamy ciezkie negocjacje pod ktorym drzewkiem zaparkowac na noc, bo miejsc postojowyh do wyboru do koloru. Poniewaz nie mozemy sie zdecydowac to najpierw stawiamy samochod gdziekolwiek i idziemy do graniczacego z campingiem lasu drzew kolczanowych, ktory przypominaja jakies prehistoryczne drzewa rozrzucone wokol skal i ktore byly w sumie naszym glownym celem wyprawy, dopiki nie zostalismy zaproszeni na kolacje do gepardow.
W drodze powrotnej decydujemy sie jednak na inne drzewko do parkowania, gdzie testujemy swoje umiejetnosci prakowania wsrod klujacych drzew i szybko biegniemy na karmienie kociakow. W momencie gdy wlascicielka po prostu wchodzi sobie z wiadrem pelnym miesa do ich zagrody, szczeka nam opada do ziemi. Pierwszy z gepardow dostaje swoja porcje i ucieka na ogrodzona sawanne, ktorej furtka zostaje zamknieta. Teraz my rowniez mozemy wejsc do zagrody gdzie znajduje sie jeszcze drugi gepard, ktory wlasnie dostal swoja porcje. Na nasze pytania pani tlumaczy, ze pierwszy kotek wcale nie byl grozny, tylko jest wyganiany, bo podjada mieso temu drugiemu...aha...stoimy sobie, pani nam opowiada historie dzika Oti, ktory zyl tu jeszcze kilka lat temu i byl ulubiencem domu, historie troj noznego buldoga, ktory plata sie pod nogami, innych gepardow i zwierzat, ktore z nia mieszkaja. Niezla rodzinka. A u naszych stop geparcica konczy kolacje i zaczyna wokol nas krazyc. Bartek grzecznie ja glaska a ja juz nie zdaze, bo denerwuje ja widok robotnikow, ktorzy ida na sawanne i ktorych po prostu nie lubi i rowniez ucieka na swoj kawalek sawanny....
No to moze my tez w koncu cos zjemy, bo daktyle, marchewki i inne snacki podrozne jakos przestaja dzialac. Rozkladamy wiec picknik o zachodzie slonca na jednym ze wzgorz w lesie kolczanowym i rozkoszujemy sie widokiem. Juz przy kolejnej gwiezdzistej nocy konczymy dzien.

----------------------------------------------------------
I"m to tierd today ;) it will come later

Zdjęcia (15)

Komentarze (0)